Kobieta w POlityce

Przez wieki ukształtował się w Polsce patriarchalny model rodziny, w którym kobieta miała zajmować się domem i dziećmi, a do mężczyzny należało utrzymanie rodziny.

W naszej kulturze zakorzenione są odmienne role obu płci. Kobiety poświęcające się roli żony i matki, często zostawały pozbawione możliwości samorealizacji w życiu zawodowym. Te, które postanowiły pracować, mogły to robić pod warunkiem, że nie zaniedbywały swoich „właściwych”, domowych obowiązków.

Kiedyś o możliwości uczestnictwa w sferze publicznej przesądzało przede wszystkim urodzenie bądź to w rodzinie panującej, bądź w środowisku elit intelektualnych danej epoki. Niejednokrotnie kobiety musiały uciekać się nawet do przebierania się za mężczyzn, by móc uczestniczyć w dyskursie politycznym.

Współcześnie sytuacja zmienia się. Dzisiaj kobiety stają się coraz silniejsze, odważniej działają w sferze publicznej i w biznesie. W polityce zaczęto doceniać ich cechy takie jak: empatia, solidna organizacja, biegłość w rozwiązywaniu problemów, czy mniejsza skłonność do ryzykownych działań. Równy status płci stanowi jeden z niezbywalnych warunków rozwoju demokracji, bo jeśli w kręgach ustawodawczych nie będzie odpowiedniej reprezentacji obu płci to pewne rozwiązania mogą być jednostronne. Równość kobiet i mężczyzn w życiu rodzinnym, politycznym, społecznym i gospodarczym zapisana jest w Konstytucji.

Te kobiety, które zdecydowały się na aktywny udział w życiu politycznym świetnie sprawdzają się na swoich stanowiskach. Przykładem może być chociażby Hanna Gronkiewicz-Waltz, która z ramienia Platformy Obywatelskiej od 2006 roku z powodzeniem sprawuje funkcję prezydenta Warszawy jako pierwsza kobieta na tym stanowisku.

Patrycja Łapińska